Zoals mama’s klokje thuis tikt……..

Wat kan een mens verzamelen zeg, maar inmiddels voelde ik me niet meer thuis in mijn eigen huis vanwege de zooi. Overal kleine prulletjes, maar mijn werkkamer leek wel een rommelhok en die heb ik als eerste aangepakt. Ik had al een metalen kantoorkast gekocht, maar die moest nog in elkaar gezet worden en de grenenhouten open boekenkasten moesten voor deze joekel wijken, wat die open kasten maakten te rommelig.
Inmiddels dat lelijke metalen ‘ding’ opgepimpt en is helemaal leuk geworden, maar het opruimen had wat meer voeten in aarde…….

Inmiddels is het 7 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik deed haar administratie en die lag ook nog steeds in de werkkamer. Tijd voor een fikse administratieve opruiming, maar dat kostte me meer energie (lees emoties) dan ik verwacht had. Dapper en met tranen in mijn ogen heb ik haar bankafschriften versnipperd, de aanvragen voor hulpmiddelen om het haar gemakkelijker te maken, de afgeronde juridische (wat is dat toch 😉 ) erfenisafhandeling en de belastingaangiften. Daar ging ze ……  in papier dan….
Volledig in memory lane gestapt. Dat was dus een complete verrassing. Ik huilde zowat om ieder papiertje die ik verscheurde. Haar administratie was altijd nog een soort van veiligheid in m’n huis. Een schijnveiligheid weliswaar, waar ik me niet bewust van was, totdat ik aan het opruimen sloeg.

Na 3 weken waren de tranen voorbij en de werkkamer is om door een ringetje te halen.
Het volgende project was de keuken.
Twee jaar geleden was ik al begonnen met het plafond stucen en de muren schilderen, maar de tegels moesten nog opnieuw geverfd worden. Dat betekende een grondige schoonmaak. Niet alleen de tegels, maar de binnenkant van de kastjes hadden ook al lang geen schoonmaak gehad.

In één van de kastjes werd een hele plank in beslag genomen door potjes met kruiden. Kennelijk stonden die er nog in de hoop dat ik de genen van mijn moeder zou laten ontwaken in mezelf om goed te gaan koken. Mijn moeder was een ware masterchef in de keuken namelijk.
Die genen van mij zijn nooit wakker geworden en dus hup al die potjes met kruiden weg. Dit keer geen tranen, ook al gooide ik mama’s hobby in de kliko, maar wel een slikmomentje.
Gisteren was ik dan na 3 dagen soppen, schrobben, boenen en herindelen van de keukenkastjes eindelijk klaar.

Ik liep de kamer in voor mijn welverdiende rustmoment en zag dat mama’s klok die achter mijn bank hangt, 5 minuten had gelopen. Da’s bizar…. Hij was al zo’n pak ‘m beet 6 jaar kapot, omdat ik de gewichten te strak had opgetrokken.Geen beweging meer in te krijgen.
Dus ik gaf ‘m een slinger ervan uitgaande dat ie zoals altijd, weer stopte met slingeren.
Nou niet dus. Hij loopt inmiddels al 12 uur.

Toen ik nog op de opleiding zat en een persoonlijk verslag moest maken was mijn eerste zin van dit verslag:
“Met op de achtergrond het vertrouwde tikken van mama’s klok voel ik me veilig en warm van binnen.”

Het is duidelijk tijd om weer voorwaarts te gaan.
Ik heb de laatste restjes van ‘mijn verleden’ opgeruimd, schoongemaakt en losgelaten.
Op naar de toekomst………..waar mama’s klokje bij mij thuis tikt…….